Nergens worden in het verleden behaalde resultaten zo als garantie voor de toekomst beschouwd als in het voetbal. Maar wat als je zomaar een jeugdteam de beschikking geeft over al het nieuwe, al die kennis, al die data? Wat gebeurt er als je die vraag in een experiment giet? En de professionele voetbalwereld voor één team zijn deuren opent?

De wereld gaat vooruit, vooruit, vooruit. De sport, de wetenschap – alles is meetbaar, elk detail voor verbetering vatbaar. Meten is weten, stilstand is achteruitgang.

Een keeper met duikangst, een half elftal aan spitsen en een groep individuen die dringend een team moeten worden. Daar loopt elk experiment in vast. Het is niet eenvoudig conclusies trekken over een team waarvan de trainer plots een weekendje weg is, een team waarin de een het een wil, de ander iets anders en een derde überhaupt niks. Een team vol hoofden vol twijfel en onzekerheid.

Wat valt er te zeggen over vooruitgang als je niet eens precies weet of vooruit wel voor alle spelers hetzelfde betekent?

Je kunt alles in statistieken vatten. Alles, behalve iemands enthousiasme over statistieken. Examens, uitgaan, werk dat begint, alleen op pad, en ondertussen smelten de kansen op het kampioenschap als een vergeten waterijsje.

Waarom gebeurt alles maar de hele tijd tegelijk in die puberteit? Waarom al die moeite, waarom al dat gedoe, waarom toch? Voor die dagen is de voetbalclub uitgevonden. Daar kun je ontsnappen.

Gaat het om winnen, of om jezelf verbeteren? Zijn de data de weg, of vormen ze slechts een van de routes die je kunt bewandelen, als die de kant op gaat waar je toch al heen wilde?

Er komt een dag waarop de hoop terugkeert voor de jongens van FC Banlieue. Een dag waarop de kansen keren, een dag vol goede redenen. De definitieve beslissing moet nog vallen, het kampioenschap behoort nog tot de mogelijkheden. Het is zo ver. De dag der dagen. De climax.