Voor haar nieuwe expositie duikt kunstenaar Raquel van Haver in haar mistige adoptiegeschiedenis. Ze heeft behoefte aan sterke vrouwelijke rolmodellen en reist naar Colombia, haar geboorteland. Daar ontmoet ze diverse sterke vrouwen die strijden voor sociale gelijkheid en die haar inspireren voor haar nieuwe serie schilderijen. Dit proces vormt de basis van de documentaire De vrouwen van mijn land voor Het Uur van de Wolf.

Raquel van Haver (1989) wordt gezien als hét schildertalent van dit moment. Ze exposeerde succesvol in het Stedelijk Museum Amsterdam en won talloze prijzen voor haar rauwe, monumentale schilderijen. Ze portretteert vrijwel uitsluitend mensen van kleur, van over de hele wereld, die ze ontmoet tijdens talloze researchreizen. ‘Er is een constante onrust. Ik moet reizen, ik moet verhalen vinden.’ Haar groepsportretten gaan over verbintenis.

Regisseur Bibi Fadlalla zit in deze documentaire Van Haver dicht op de huid in de aanloop naar haar tentoonstelling Amo a la Reina in het Bonnefantenmuseum in Maastricht. Ze volgt Raquel naar Colombia en filmt de kennismaking met verschillende vrouwen die strijden tegen onrecht in hun gemeenschappen. Terug in Nederland begint Raquel aan een intensief schilderproces, waarbij ze de vrouwen afbeeldt als moderne Mariafiguren, een ode aan de vrouwen van Colombia.

De kijker wordt, onder meer aan de hand van animaties, op intieme wijze meegezogen in het werkproces van deze bijzondere kunstenaar: ‘Voor mij is tekenen en schilderen mijn eerste taal.’ Daarnaast reflecteert Raquel tijdens het schilderen op haar eigen persoonlijke geschiedenis als geadopteerde Colombiaanse vrouw in Nederland.

Regie: Bibi Fadlalla
Productie: Nienke Korthof en Willem Baptist - Tangerine Tree
Jaar: 2020