De Vlaamse schrijver en theatermaker Rashif El Kaoui noemt zichzelf een bastaard, een halfbloed, een vuilnisbakkenras. De talentvolle theatermaker woont zijn hele leven in het Vlaanderen van zijn moeder. Zijn Marokkaanse vader is al lang uit beeld. Hoewel hij zijn achternaam draagt, weet hij weinig over zijn roots. Thuis in Vlaanderen vecht hij zijn hele leven tegen alle vooroordelen, ook binnen zijn directe familie. In de roadmovie Ik ben een bastaard gaat Rashif op zoek naar antwoorden die zijn worstelingen met zijn bi-culturele identiteit kunnen verzachten. Ahmet Polat, regisseur van de film, herkent Rashif’s behoefte om zichzelf te bevrijden en volgt hem in zijn reis om verlossing te vinden.

De vader van Rashif, Ahmed El Kaoui, komt als kind met zijn ouders naar Europa, net als vele andere gastarbeiders. Zijn familie ruilt het dorp in het Atlasgebergte in voor de mijnen van België. De geest van Ahmed blijft altijd verlangen naar het gevoel van vrijheid, dat onder de grond niet bestaat. Ondanks zijn verlangen blijft hij in België, waar hij Christine, de moeder van zijn zoon ontmoet. Rashif (1988) is het product van deze onstuimige liefde. Hoewel Ahmed zichzelf voorhoudt dat hij klaar is voor het vaderschap, blijkt dit niet de werkelijkheid en is de verleiding van alcohol te groot. De relatie wordt verbroken en Ahmed wordt een weekend-papa. Als Rashif 11 jaar oud is verbreekt hij definitief het contact met zijn vader.

In de film gaat Rashif op zoek naar het deel van zijn cultuur dat hij niet kent. Samen met Ahmet Polat reist hij van het vlakke grijze Vlaamse moederland naar zijn Marokkaanse vaderland en naar het graf van zijn vader in Zuid-Frankrijk – plaatsen waar hij nooit eerder was. In zijn zoektocht hoopt hij een verklaring te vinden voor de gemankeerde relatie met zijn (inmiddels overleden) vader. Via de verhalen van de familie van vaders kant komt hij erachter dat hun pijn misschien wel groter is dan zijn eigen pijn. Tijdens de reis probeert Rashif grip te krijgen op zijn verwarring, woede en verdriet en brengt hij in nieuwe teksten onder woorden hoe hij zich voelt.

De bi-culturele band die Polat en El Kaoui delen, zorgt voor een intieme dialoog die de toeschouwer voor even onderdeel laat zijn van de worstelingen van iemand die opgroeit tussen twee culturen. De poëtische documentaire is de debuutfilm van Polat en gaat in première op het Movies that Matter-festival 2022. De film dingt daarin mee naar een Dutch Movies Matter Award.

Regie: Ahmet Polat
Producent: Studio Biarritz - Corine Meijers