In 2002 maakte Felix Rottenberg een documentaireserie over de Kolenkitbuurt in Amsterdam West, een vergeten ‘zwarte’ wijk vol onderlinge spanningen tussen bevolkingsgroepen. In het tweeluik Terug naar de Akbarstraat gaat Felix Rottenberg terug naar deze ooit ‘slechtste wijk van Nederland’. Hij ontdekt grote veranderingen.  Door de stedelijke vernieuwing wonen arm, rijk, zwart en wit nu naast elkaar. De langstzittende bewoners blijken veelal de mensen te zijn die in de oude serie ‘allochtonen’ werden genoemd, en ‘de nieuwkomer’ in de wijk blijkt de witte middenklasse. Hoe pakt dat uit? En wie moet zich aanpassen aan wie?

Veel sociale huurwoningen zijn door de gemeente gesloopt en vervangen door koop- en dure huurwoningen. Hierdoor zou de wijk een gemengdere bevolkingssamenstelling krijgen wat weer zou zorgen voor beter contact met elkaar.

De gevolgen hiervan zijn bijvoorbeeld zichtbaar op de Bos en Lommerschool die te boek stond als ‘zwarte school’. Hier is sinds kort één kleuterklas die voor de helft uit witte kinderen bestaat. De school verspreidt deze kinderen niet over verschillende klassen zodat hopelijk meer witte ouders deze stap zullen durven maken. Soepel verloopt het niet, zo ziet Felix Rottenberg als hij een emotionele vergadering van bezorgde ouders bezoekt: “Ik mag toch ook niet zeggen: ik wil alleen maar Turkse kinderen in de klas van mijn zoons.” en “Waarom niet in iedere klas 2 witte kinderen?”

De segregatie lijkt ondanks de buurtvernieuwing groter dan ooit. Een eetclub van kopers in de wijk kookt hallal in de hoop dat islamitische buurtgenoten ook komen eten, en klaagt dat het maar niet lukt te mengen. Langs het voetbalveld staan Turks Nederlandse vaders: “Wat is het toppunt van integratie? Ik ben hier geboren, ik werk en betaal belasting. Ik doe mijn best, maar we zullen nooit gezien worden als Nederlanders”.

Felix Rottenberg treedt de bewoners met open vizier tegemoet en zoekt de kritiek op. Want klopt -met de kennis van nu-  het beeld dat hij in 2002 schetste van de problemen in de wijk? Antropoloog en wijkbewoner Sinan Çankaya vindt van niet. Hij signaleert dat grote stadsproblemen onterecht worden geprojecteerd op mensen met een migratieachtergrond. Ook vindt hij dat de druk om te integreren te eenzijdig wordt gelegd op de schouders van die groepen. Want wie moet zich aanpassen aan wie in een stad waar de meerderheid niet meer een louter Nederlandse achtergrond heeft?

Terug naar de Akbarstraat, van regisseur Gülşah Doğan, is een tweeluik met een verfrissende en confronterende blik op thema’s rondom samenleven in de grote stad.  

Impactcampagne

Aan het tweeluik is een impactcampagne gekoppeld met als inzet een nieuwe dialoog te starten en de manier waarop mensen met elkaar samenleven extra impulsen te geven. In de periode na de uitzending worden er in Amsterdam (Pakhuis de Zwijger en New Metropolis) discussie avonden georganiseerd waarin het publiek samen met makers en betrokken in gesprek kan gaan over thema's als integratie, gemengde scholen, thuisvoelen en samenleven.